جمع‌آوری آب‌های سطحی شهر با تکنیک‌های روز دنیا

جمع‌آوری آب‌های سطحی شهر با تکنیک‌های روز دنیا

در شرایطی که کشور ما با کاهش ۴۰ درصدی بارش‌ها روبرو شده است، مدیریت هوشمندانه آب‌های سطحی شهری نه یک انتخاب، که یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر است. جمع‌آوری و بهره‌برداری از آب‌های سطحی با فناوری‌های نوین می‌تواند نقشی تعیین‌کننده در امنیت آبی شهرهای ما ایفا کند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی  سینما معنا،براساس آمارهای موجود، ایران با مصرف سالانه ۹۵ میلیارد مترمکعب آب، یکی از کشورهای پر مصرف در بخش کشاورزی است که ۹۲ درصد منابع آبی در این بخش به هدر می‌رود . از سوی دیگر، تغییرات اقلیمی باعث کاهش ۴۰ درصدی بارش‌ها در کشور شده و این امر ضرورت مدیریت سازگار با پیامدهای تغییر اقلیم را دوچندان کرده است . در بسیاری از شهرهای کشور، منابع آب کافی برای تامین نیازهای ساکنین وجود ندارد و نیاز به راهکارهایی داریم که بتوان با جمع‌آوری آب‌های سطحی و آب‌های باران بخشی از این نیاز را تامین نمود.

امروزه فناوری‌های متعددی در جهان برای جمع‌آوری و تولید آب توسعه یافته‌اند که می‌توان از تجربیات آنها در شهرهای ایران بهره برد:

برج آب ورکا نمونه‌ای درخشان از این فناوری‌هاست که با استفاده از مفاهیم ساده فیزیکی، آب را از مه و رطوبت هوا استحصال می‌کند. این برج متشکل از یک سازه عمودی از جنس چوب بامبو و مش‌های بازیافتی است که می‌تواند به صورت پایدار آب آشامیدنی تولید کند.

پروژه “پایپ” نیز نمونه‌ای پیشرفته از شیرین‌سازی آب دریا با انرژی خورشیدی است که قادر است سالانه ۱/۵ میلیارد گالون آب شیرین تولید کند. این تأسیسات شناور با استفاده از روش‌های الکترومغناطیسی، آب شور دریا را به آب آشامیدنی تبدیل می‌کند.

فناوری تولید آب از رطوبت هوا که توسط شرکت اماراتی “ماهاوا” توسعه یافته، با مصرف انرژی بسیار پایین، رطوبت هوا را به آب آشامیدنی تبدیل می‌کند. این شرکت ادعا می‌کند قادر است با مصرف تنها ۱ کیلووات انرژی، ۵ لیتر آب تولید کند که دستاوردی قابل توجه در مناطق خشک محسوب می‌شود.

️ راهکارهای اجرایی برای شهرهای ایران

برای بهره‌برداری از این فناوری‌ها در شهرهای ایران، نیازمند اجرای راهکارهای عملیاتی هستیم:

اول: ایجاد شبکه یکپارچه جمع‌آوری آب‌های سطحی
شهرهای ما نیازمند توسعه سیستم‌های مدرن جمع‌آوری آب‌های سطحی و کنترل سیلاب هستند. این سیستم‌ها می‌توانند با بهره‌گیری از شبیه‌سازی رایانه‌ای، بهینه‌سازی شده و کارایی بالایی داشته باشند.

دوم: توسعه سطوح آبگیر در محیط‌های شهری
می‌توان با جمع‌آوری آب باران از سطوح صیقلی،پشت بام‌ها، معابر و خیابان‌ها و فرودگاه‌ها، نسبت به مدیریت آب‌های سطحی برای مصارف غیرشرب اقدام نمود.

سوم: بهره‌گیری از فناوری‌های کوچک‌مقیاس
استفاده از تراشه‌های آب نانو که قادر به ایجاد فضای الکتریکی برای تصفیه آب هستند یا دستگاه‌های تصفیه‌کننده آب UV قابل حمل که فرآیند ۴۸ ساعته تصفیه آب را به ۲۰ دقیقه کاهش می‌دهند ، می‌تواند در مقیاس محلی مورد استفاده قرار گیرد.

چهارم: احیای روش‌های بومی با فناوری روز
وجود آب انبارهای قدیمی با معماری متنوع در اکثر نقاط خشک کشور گویای توجه گذشتگان به استحصال آب باران است. ما می‌توانیم با تلفیق این دانش بومی با فناوری‌های نوین، به راهکارهای بومی شده و کارآمد دست یابیم.

زیرساخت‌های لازم

اجرای این راهکارها مستلزم ایجاد زیربناهای لازم است که با انجام هزینه‌هایی قابل دسترس می‌باشد . البته این هزینه‌ها در برابر نتیجه حاصل یعنی مدیریت منابع آب ناچیز است. علاوه بر این، می‌توان از سازوکار “بازار داوطلبانه ملی کربن” که در برنامه مدیریت تغییرات اقلیمی کشور پیش‌بینی شده، برای جذب سرمایه‌گذاری در این بخش استفاده نمود.

جمع‌آوری آب‌های سطحی با تکنیک‌های روز دنیا تنها یک راه حل فنی نیست، بلکه ضرورتی برای بقای شهرهای ما در شرایط تغییر اقلیم است. ما نیازمند عزمی ملی برای به کارگیری فناوری‌های نوین، توسعه قوانین و مقررات و افزایش آگاهی عمومی در این زمینه هستیم. با برنامه‌ریزی منسجم و عزم جزم می‌توانیم بحران آب را به فرصتی برای توسعه پایدار شهری تبدیل کنیم.